دوومیدانی‌کاران باید جنگجو باشند
محمود رضایی ایده روز | انتخاب اکرم عفیف قطری به عنوان بهترین فوتبالیست آسیا که اواسط هفته پیش توسط نشریه چینی صورت پذیرفت، گزینشی بحق و کاملاً قابل پیش‌بینی بود اما در این انتخابات نکته‌ای در ارتباط با فوتبال ایران هم وجود دارد که باید بشدت مورد توجه قرار گیرد.
در میان انبوه لژیونرهای ایرانی شاغل در آسیا و اروپا، فقط یک نفر در فهرست طولانی برترین‌های سال جایی را برای خود دست و پا کرد و او طبعاً مهدی طارمی بود. او پس از گذراندن یک فصل کم‌ثمر در پورتو و پایان دادن به حضور سه ساله‌اش در این تیم، از اواسط تابستان پیراهن اینتر را به تن کرد و با وجود برخی جرقه زدن‌ها در دیدارهای این تیم پرستاره ایتالیایی تا اینجای کار دستاورد بزرگی در جوزپه مه‌آتزا نداشته است. در نتیجه کارشناسان و خبرنگارانی که در راه شناسایی و معرفی برترین فوتبالیست شاغل در آسیا طی سال 2024 مورد سؤال قرار گرفتند، طارمی را فقط در رده هفتم قرار دادند که البته هیچ ظلمی به او محسوب نمی‌شود.
سون هیونگ مین از کره جنوبی که در 11 دوره قبلی برگزاری این انتخابات 9 بار به عنوان نخست رسیده بود، این بار بعد از عفیف دوم شد زیرا ستاره 28 ساله قطری آقای گل جام ملت‌های آسیا 2023 شد و به واقع تیم ملی کشورش را یک تنه قهرمان این قاره کرد.
وضعیتی که روشن نیست
در فهرست طولانی و 34 نفره‌ای که از آورندگان رأی در این انتخابات منتشر شده، به دنبال ایرانی دیگری نگردید، زیرا هیچ یک از بازیکنان دیگر ما حتی یک رأی هم نیاورده‌اند و این تأکید و تأییدیه تازه‌ای بر این حقیقت تلخ است که دوران تجلی لژیونرهای فوتبال ایران کمی تا قسمتی به پایان رسیده و تنزل درجه آنها به حدی است که همان معدود نمایندگانی که در لیگ‌های اروپایی و تیم‌های درجه دوم و سوم آن داشتیم، پس از بی‌مشتری ماندن در قاره سبز ناچاراً به تیم‌های نازل‌تر آسیایی کوچ کردند و اگرچه پول زیادی می‌گیرند اما به لحاظ اعتبار و جایگاه‌شان در این ورزش روزهای بدی را سپری می‌کنند. راه جبران همیشه
باز است و تنزل فعلی‌مان به این معنا نیست که دیگر نمی‌توان به جایگاه‌های رفیع‌تری که در گذشته در اختیار داشتیم رجعت کرد اما قدر مسلم اینکه وضع فعلی نماینده‌های ما در فوتبال سایر کشورها روشن نیست.
آماری که گویای حقایق است
سعید عزت‌اللهی، سامان قدوس و البته سردار آزمون از جمله نامدارانی هستند که بعد از نه شنیدن از تیم‌های اروپایی‌شان ناچاراً به تیم‌های درجه چندم آسیا کوچ کرده‌اند و علیرضا جهانبخش که قرار است به چشم کاپیتان تیم ملی به او نگاه شود، با وجود گذشت سه ماه و اندی از فصل جاری، هنوز هم یک تیم تازه پیدا نکرده و شایعات مرتبط با انتقال او به
سری A ایتالیا هم تحقق نیافته است.
کریم انصاری‌فرد هم همین وضعیت را دارد و بدون تیم است و امیر عابدزاده هم حکم یک گمشده را در فوتبال اروپا دارد.
به این ترتیب ما نه تنها به جز طارمی نماینده‌ای در جدیدترین فهرست بهترین فوتبالیست شاغل در آسیا نداریم و برنده عنوان با ارزش بازیکن سال آسیا هم نخواهیم شد زیرا سه کاندیدای نهایی این رده هم معرفی شده‌اند و ما اینجا نیز سهمی نداریم. کنفدراسیون فوتبال آسیا برای انتخاب چنین بازیکنی اضافه بر عفیف، سئول یونگ وو از کره جنوبی و یزن النعیمات از اردن را کاندیدا کرده که طبعاً در این رده هم به احتمال قریب به یقین، عفیف برنده می‌شود و بر بام آسیا خواهد ایستاد و در بهترین سال عمر ورزشی‌اش به عنوان اضافه
دیگری خواهد رسید. بله، همین آمار گویای حقایق ناگوار موجود درباره فوتبال ایران است و توضیح بیشتری را نمی‌طلبد. و باید از حالا به فکر بازیکن سازی در فوتبال باشیم با توجه به رشد دیگر تیم های آسیایی قطعا در زمان نه چندان دور سخت می توانیم در فوتبال همین رویه را پیش ببریم و باید با برنامه ریزی دقیق به دنبال استعدادها باشیم .
