خنثی‌سازی توطئه‌های احتمالی با عدم حضور در شرم‌الشیخ
به گزارش همشهری آنلاین، یعقوب رضازاده، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی در یادداشتی نوشت:
۱. شایسته است مسألهٔ عدم حضور جمهوری اسلامی ایران در نشست شرم‌الشیخ را از زوایا و ابعاد مختلفی مورد مداقّه قرار دهیم. لازم به یادآوری است که در یک سال اخیر دستگاه دیپلماسی کشور توانسته است رابطه‌ای محترمانه و سازنده با دولت مصر — که بی‌تردید یکی از بازیگران مهم و تأثیرگذار منطقه‌ای است — برقرار سازد؛ از این‌رو اگر آن نشست صرفاً در چارچوب حضور کشورهای اسلامی و منطقه‌ای سامان می‌یافت، بی‌شک جمهوری اسلامی ایران با حسن‌نیت در آن شرکت می‌کرد. اما پذیرفتن مشارکت در اجلاسی که یکی از طرف‌های تصمیم‌ساز و مؤثر آن، رژیم صهیونیستی و ایالات متحده باشد، از منظر موازین عقلانی و منافع ملی پذیرفتنی نیست.
۲. به صراحت باید گفت که عدم حضور کشورمان، تجلّی منطقی و هدفمندِ سیاستِ عدمِ به‌رسمیت‌شناسی اجلاسی است که آمریکا و اسرائیل در آن جایگاه تصمیم‌گیری بیابند. خطّ اعتماد به آمریکا و نیز به اسرائیل در مراوده‌های گذشته بازسازی‌ناپذیر شده است؛ و این احتمال وجود دارد که در جریان چنین نشست‌هایی تصمیم‌ها و اقداماتی اتخاذ گردد که برخلاف مصالح امت اسلامی و ملت‌های منطقه بوده و در پوشش گفتگو و مذاکره، توطئه‌ها و مطالبات افراطیِ آنان پیگیری شود.
۳. تجربهٔ عملی چند ماه گذشته نشان داده است که اعتماد به روند مذاکره با آمریکا توأم با مخاطرات جدی است. در حالی که جمهوری اسلامی ایران در مسیری گفت‌وگومحور قرار داشت و گفتگوها پیگیرانه ادامه می‌یافت، تحریکات و تهدیدهای رژیم صهیونیستی سرانجام به جنگِ دوازده‌روزه‌ای انجامید که هم‌زمان با روند مذاکرات به وقوع پیوست؛ رویدادی که سبب شد شمار قابل‌توجهی از هم‌وطنان‌مان — اعم از نیروهای نظامی، دانشمندان و شهروندان بی‌گناه — به شهادت برسند.
۴. تجربه تاریخی نیز مؤید این واقعیت است که وعده‌ها و سخنرانی‌هایِ صلح‌طلبانهٔ طرف مقابل پشتوانهٔ استحکام‌دار برای جلوگیری از بازتکرار نقض آتش‌بس نیست. محتمل است پس از مرحله‌ای از تبادل اسرا و اعلام آتش‌بس، رژیم غاصب بار دیگر پیمان‌ها را نقض کرده و به تجاوزات خود نسبت به غزه ادامه دهد؛ واقعیتی که شک و تردید در نیت و صداقت طرف‌ِ مقابل را افزایش می‌دهد.
۵.یکی از پیامدهای حضور رسمی ممکن است مشروعیت‌بخشی به جنایاتی باشد که طی روندهای بعدی از سوی اسرائیل و حامیانش پی‌گرفته خواهد شد؛ و چه‌بسا غیبت نمایندگان کشور چه در سطوح عالیه و چه در سطح وزارتی، خود به منزلهٔ خنثی‌سازی آن توطئه‌ها و پاسخی درخور به تلاش‌های فریبکارانه ارزیابی شود. بنابر مجموعهٔ آنچه گذشت، دستگاه دیپلماسی کشور برگزیدن راهِ عدمِ حضور در این نشست را اتخاذ نمود که باید آن را اقدامی سنجیده، واقع‌بینانه و در چارچوب حفظ منافع و عزت ملی تلقی کرد.
