زندگی باخدا یا بی‌خدا؟ – خبرآنلاین
پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، در این گزارش به بررسی این پرسش که چرا اگر خدا یا ایمان به خدا وجود نداشته باشد، زندگی بی‌معنا می‌شود؟ پرداخته است.
مسئله معنا در زندگی، یکی از عمیق‌ترین دغدغه‌های انسان امروز است. در دنیایی که پر از پیشرفت و شتاب است، خیلی‌ها با وجود امکانات زیاد، در درون خود احساس خلأ، بی‌هدفی و پوچی می‌کنند. وقتی زندگی را فقط در لذت، موفقیت مالی یا شهرت خلاصه کنیم، کم‌کم حس می‌کنیم همه‌چیز موقت و بی‌ارزش است.
ایمان به خدا، پاسخی است به این احساس پوچی. دین‌باوران معتقدند که اگر زندگی ما از یک منبع برتر و هدفی مقدس سرچشمه نگیرد، تمام تلاش‌ها و آرزوها در برابر مرگ و گذر زمان رنگ می‌بازند. در نگاه خداباورانه، انسان در مسیر رشد روحی و نزدیکی به خدا حرکت می‌کند و زندگی دنیوی مقدمه‌ای برای حیات جاودانه است. اما اگر خدا را از این تصویر حذف کنیم، زندگی به رشته‌ای از اتفاقات تصادفی تبدیل می‌شود که آغاز و پایانی بی‌هدف دارد.
بدون ایمان به خدا، حتی مفاهیمی مثل «خوبی» و «بدی» هم پایه محکمی ندارند. اگر نیرویی فراتر از انسان وجود نداشته باشد که معیار نهایی اخلاق باشد، ارزش‌ها نسبی می‌شوند و هر جامعه یا فردی می‌تواند تعریف خاص خود را از درست و نادرست داشته باشد. در نتیجه، هیچ ضمانتی وجود ندارد که انسان‌ها به اخلاق پایبند بمانند، چون پاداش و هدف نهایی‌ای در کار نیست.
البته برخی فیلسوفان، به‌ویژه در مکتب اگزیستانسیالیسم، گفته‌اند که حتی بدون خدا هم می‌توان برای زندگی معنا ساخت؛ مثلاً با عشق، تلاش، نوع‌دوستی یا مبارزه با رنج‌ها. اما این معناها معمولاً کوتاه‌مدت و نسبی‌اند. خودِ این فیلسوفان هم اعتراف کرده‌اند که زندگی بدون باور به یک حقیقت برتر، تهی‌تر و شکننده‌تر است. مثل سنگی که در سراشیبی می‌غلتد، انسان بدون ایمان همواره باید با پوچی بجنگد و آن را پنهان کند، نه این‌که واقعاً از آن رها شود.
در مقابل، ایمان به خدا زندگی را از درون غنی می‌کند.
• امید می‌دهد: مؤمن باور دارد حتی در سختی‌ها، پشت پرده‌ای از حکمت و رحمت وجود دارد.
• آرامش می‌آورد: وقتی بدانی جهان بی‌هدف نیست، اضطراب و ترس از آینده کمتر می‌شود.
• تنهایی را از بین می‌برد: مؤمن خود را در ارتباطی دائمی با خدا می‌بیند و هرگز احساس رهاشدگی نمی‌کند.
• به زندگی جهت می‌دهد: انسان مؤمن برای رسیدن به رضایت الهی و حیات ابدی تلاش می‌کند، نه فقط برای موفقیت‌های زودگذر.
• نگاهش را به جهان زیباتر می‌کند: چون باور دارد هر آنچه رخ می‌دهد، در نظامی حکیمانه و هدفمند معنا دارد.
در نهایت، اگر خدا نباشد، زندگی مثل داستانی است بدون نویسنده و پایان. ممکن است مدتی سرگرم‌کننده باشد، اما در عمق خود بی‌منطق و بی‌پایه است. ایمان به خدا، این داستان را به روایتی معنادار تبدیل می‌کند؛ روایتی که در آن، هر رنج و هر شادی جایگاهی دارد و هر لحظه می‌تواند پلی باشد برای رسیدن به حقیقتی بزرگ‌تر.
بنابراین، باور به خدا نه‌فقط یک عقیده دینی، بلکه راهی برای یافتن معنا، آرامش و امید در دل زندگی است.
*در تولید این مطلب از محتوای پایگاه مرکز ملی پاسخ به سوالات دینی استفاده شده است.
