در ستایش صلح پرسپولیس و استقلال | حالا نوبت استقلالی‌هاست

به گزارش همشهری‌آنلاین، در فوتبال پر از مشکل و حاشیه ایران، هفته گذشته هم یک جنجال غیرضروری و زشت اتفاق افتاد که پیامدهای آن تا چندین روز ادامه یافت. حتما داستان را می‌دانید؛ پس از برتری پرسپولیس برابر استقلال خوزستان، گروهی از هواداران این تیم با سردستگی چند بوقچی، کری تند و توهین‌آمیزی برای استقلال تهران می‌خوانند که ویدئوی مربوط به این اتفاق هم برای لحظاتی کوتاه در صفحه رسمی اینستاگرام باشگاه منتشر شد. پس از آن شاهد سلسله واکنش‌های بسیار تند و تیز مسئولان استقلال بودیم. در نخستین گام، خبر اخراج مسببان این موضوع توسط مدیران پرسپولیس اعلام شد، پس از آن کریم باقری به‌عنوان مربی و اسطوره سرخپوشان عذرخواهی کرد و حالا باشگاه هم بیانیه صلح‌جویانه دیگری منتشر کرده که امید است به پایان این تنش کاذب و بی‌مایه منجر شود. در بخشی از بیانیه اخیر قرمزها آمده است: «هیچ برد و باختی ارزش خدشه‌دار شدن حرمت انسان‌ها را ندارد. رقابت میان سرخ و آبی، میراثی است از دهه‌ها شور و افتخار، اما این رقابت باید الهام‌بخش احترام، نه میدان درگیری و توهین و تنش و التهاب باشد. توهین‌ها و بداخلاقی‌ها همانند بومرنگی است که روزی به‌خود ما هم برخواهد گشت.»

دود در چشم خود پرسپولیس

بی‌گمان بازنده اصلی کل این ماجرا، در درجه اول خود پرسپولیس بود. این تیم بعد از رنج و درد بسیار، با تغییر کادرفنی توانست یک برد خوب برابر استقلال خوزستان به‌دست بیاورد و مهم‌تر اینکه چنان نمایش دلپذیری داشت که همه را به آینده امیدوار کرد. در آن لحظه، هیچ دشمنی -واقعا هیچ دشمنی- نمی‌توانست کام قرمزها را تلخ کند و تیم را به حاشیه بکشاند. طبق معمول اما «دوست جاهل» ویرانگرتر از هر خصمی از آب در آمد و بوقچی‌های بی‌سواد، حال خوب تیم را خراب کردند. باشگاه اصرار دارد انتشار کوتاه‌مدت ویدئو یک اشتباه سهوی بوده. این ادعا با توجه به مبهم بودن صدا تا حدی قابل‌قبول است، اما اگر اصل آن شعارها داده نمی‌شد، اصلا کار به اینجا نمی‌کشید.

فحش و توهین، کار ضعیف‌هاست

نخست آنکه از اساس، فوتبال ارزش هتک حرمت و توهین کردن انسان‌ها به هم را ندارد. این تفریح انسان‌ساز، قرار بود وسیله لذت بردن انسان‌ها باشد و حقیقتا در بسیاری از نقاط جهان هم همین کارکرد را دارد. در ایران اما طبق معمول ما کار را برای خودمان تلخ و سخت کرده‌ایم و چنین است که از روی سکو تا صفحات مجازی، موج توهین و تهمت و تنفر به چشم می‌خورد. خب اصلا چرا؟ با کدام فلسفه؟ کسی که اینطور به همه پرسپولیسی‌ها یا استقلالی‌ها اهانت می‌کند، چطور این نکته ساده و پیش پا افتاده را درنظر نمی‌گیرد که نزدیک‌ترین دوستان و خویشاوندان خودش هم ممکن است طرفدار تیم مقابل باشند؟ در بسیاری از خانواده‌ها، طرفداران هر دو تیم را داریم؛ یعنی یکی باکلاس و ادیب و فرهیخته و جنتلمن است و آن دیگری لمپن و بی‌سواد و میان‌مایه؟ چقدر کوته‌فکرانه است چنین بینشی واقعا! در نهایت هم چه در فوتبال و چه بیرون از آن، فحش دادن و توهین کردن کار انسان‌های ضعیف است. کسی که منطق و استدلال ندارد دست به فحاشی می‌زند و به محض انجام این کار، مجوزی به طرف مقابل می‌دهد که عینا همین رفتار را در قبال خودش تکرار کند. بنابراین توهین کردن، از آشکارترین نشانه‌های کم‌هوشی هم هست.

نوبت استقلالی‌هاست

حاشیه زشت اخیر از اردوگاه پرسپولیس آغاز شد و چنان که گفتیم نخستین و بزرگ‌ترین بازنده آن هم خودشان بودند. حالا که آن باشگاه به‌طور همه‌جانبه از رقیب سنتی‌اش دلجویی کرده، شاید نوبت استقلالی‌ها باشد که گامی به جلو بردارند. حقیقتا برخی واکنش‌های مدیران و پیشکسوتان استقلال به این ماجرا، حتی از خود آن شعارها هم زشت‌تر بود و آدمی را شگفت‌زده می‌کرد. توییت اعجاب‌برانگیز نظری‌جویباری، حتی برای هواداران تیفوسی ۱۴‌ساله هم قفل بود و خود تاجرنیا هم تا می‌توانست هیزم در این آتش انداخت؛ طوری که انگار از اصل اتفاق بدش هم نیامده بود و آن را به چشم فرصتی برای عرض‌اندام، تندروی علیه رقیب و دلبری از هواداران تیمش می‌دید!