فدراسیون شمشیربازی زیر ذره‌بین؛ سفرهای بی‌دلیل و انتخاب‌های عجیب

همشهری آنلاین_ عملکرد غیرمنتظره شمشیربازی ایران در بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی، زنگ خطر جدی برای این رشتهِ مهم و مدال‌ساز به شمار می‌آید. فدراسیونی که طی سال‌های اخیر یکی از امیدهای پایدار ورزش ایران بود، این بار در هر دو بخش انفرادی و تیمی نتوانست حتی نزدیک به پیش‌بینی‌ها ظاهر شود؛ اتفاقی که بیش از آنکه ریشه فنی داشته باشد، از دل تصمیم‌های مدیریتی عجیب و چالش‌برانگیز بیرون می‌آید.

در بخش انفرادی، تمام شمشیربازان ایران ناکام ماندند؛ نتیجه‌ای که مدت‌هاست در این سطح سابقه نداشت. اما سقوط اصلی در بخش تیمی رقم خورد؛ جایی که کاروان ایران روی مدال طلا حساب ویژه باز کرده بود، اما تیم ملی حتی نتوانست از عنوان سومی بالاتر برود. این افت عملکرد در شرایطی رخ داده که تیم ملی در ماه‌های گذشته از آمادگی لازم، برنامه‌ریزی هدفمند و ثبات مدیریتی بی‌بهره بوده است.

یکی از محورهای اصلی انتقادها، تصمیم‌های بحث‌برانگیز پورسلمان رئیس فدراسیون شمشیربازی است؛ مدیری که انتخاب‌هایش در بدنه تیم ملی، حتی در داخل خود این رشته نیز با تعجب و پرسش‌های جدی روبه‌رو شده. مهم‌ترین نمونه، انتصاب محمد عبدی خزانه‌دار فدراسیون به عنوان مدیر تیم‌های ملی است؛ حکمی کاملاً غیرمرتبط که هیچ توجیه فنی و منطقی ندارد.

عبدی، فردی که مسئولیت رسمی‌اش در فدراسیون، رسیدگی به امور مالی است، چگونه به جای مدیران فنی، مربیان باسابقه یا کارشناسان شناخته‌شده، مسئول هدایت و نظارت بر تیم‌های ملی شده است؟ پرسش مهم‌تر این است که چرا او حضور پررنگی در سفرهای خارجی دارد؛ از الجزایر در جریان جام جهانی شمشیربازی گرفته تا سفر اخیر به ریاض. در بسیاری از رشته‌های ورزشی، مدیر تیم ملی باید فردی آشنا با ساختار فنی، روان‌شناسی رقابت و نیازهای تخصصی ورزشکاران باشد. اما در شمشیربازی ایران، فردی با تخصص مالی به چنین جایگاهی رسیده است؛ انتخابی که نتیجه آن را امروز در افت محسوس عملکرد تیم ملی می‌بینیم.

شمشیربازی ایران در سال‌های گذشته در حال تبدیل شدن به یکی از اتکاپذیرترین رشته‌های مدال‌آور بود، اما امروز با روندی مواجهیم که نشانه‌های سقوط از درون را آشکار کرده. نبود برنامه فنی، تغییرات مدیریتی بدون کارشناسی، انتصاب افراد غیرمتخصص در جایگاه‌های کلیدی و کم‌توجهی به چرخه آماده‌سازی ورزشکاران، مجموعاً شرایطی را ساخته که نتیجه‌اش در ریاض به‌وضوح دیده شد.

این رشته برای بازگشت به مسیر اصلی خود نیازمند بازنگری فوری در مدیریت، رعایت اصول حرفه‌ای در انتخاب‌ها، برنامه‌ریزی بلندمدت و اعتماد به نیروهای متخصص است. اگر فدراسیون از امروز به فکر اصلاح ساختار نباشد، این ناکامی‌ها تنها آغاز یک دوره طولانی از افت خواهد بود؛ افتی که می‌تواند یکی از ارزشمندترین سرمایه‌های ورزش ایران را با چالش جدی روبه‌رو کند.